Күңелнең бит үз ачкычы була,
Кеше күңелен тирән дәрья диләр,
Сәермени кайчак хыяллардан
Кинәт моңсу аңа, көтмәгәндә
Бер җылы сүздән ул шатлана.
Кош сайравын тыңлап илһамланса,
Киң офыкка карап соклана.
Җил назыннан иркәләнеп атлый,
Үзе аунап үскән болыннан.
Гөлчәчәкләр белән сөйләшә ул,
Ләззәтләнеп чишмә җырынан.
Кеше күңелен аңлау бигрәк кыен,
Ачкычы аның бик тиз табылмый.
Җылы караш җитми, җылы сүзләр...
... Чакматашсыз учак кабынмый!